De ervaring van een adviesverzoeker: Wie praat, die gaat.
Na ruim 20 jaar in de transport en beveiliging te hebben gewerkt, startte Linda met heel veel plezier een baan als handhaver in het openbaar vervoer. Hier kon ze haar ervaring van eerdere banen goed combineren. Na een uitgebreide keuring met fysieke en intelligentietesten, ontving Linda met trots haar uniform. Helaas sloeg haar plezier in het werk al snel om toen ze in een team werd geplaatst waar voor haar gevoel op een manier werd gewerkt die niet bij het uniform paste. In plaats van mensen te helpen, werden kwetsbaren uitgelachen, gediscrimineerd en gekleineerd door haar collega’s.
Angstcultuur
“Daklozen die op het station sliepen, werden wakker geschopt en hardhandig het station afgesleept. Het was vreselijk en ik wilde hier niet aan meewerken.” Linda kreeg ook het gevoel dat haar collega’s soms bewust escalerend optraden, omdat ze er financieel beter van werden. “Wanneer je als medewerker in uniform wordt uitgescholden, ontvang je een vergoeding van € 250. Enkele collega’s zagen dit als een bonus.” Discriminerende opmerkingen, haatdragende liedjes in de kantine en berichten in de groepsapp zorgden ervoor dat Linda zich niet meer veilig voelde. Maar niemand zei er iets van. “Er heerste echt een angstcultuur. Wie praat, die gaat.“
Melding
Linda kon het niet meer aanzien en meldde alles wat gebeurde bij haar leidinggevende. Die gaf aan te weinig personeel te hebben en het daarom door de vingers te zien. Vervolgens meldde Linda het bij de interne vertrouwenspersoon. Die bleek een dag later alles met Linda’s leidinggevende te hebben besproken en Linda werd vrijgesteld van werk. “Ik kreeg te horen dat ik niet binnen het team paste en ik kon een overplaatsing krijgen naar een locatie twee uur reizen verderop.” Het alternatief, zo werd haar voorgehouden, was een einde aan het dienstverband. Dat er iets aan Linda’s meldingen werd gedaan, bleek nergens uit. “Zelf wilde ik alleen nog maar zo snel mogelijk weg, zodat ik akkoord ging met een vaststellingsovereenkomst.”
Advies van het Huis voor Klokkenluiders
Ook na haar vertrek bij het vervoersbedrijf kon Linda dat wat er volgens haar stelselmatig gebeurde bij haar ex-werkgever niet loslaten. “Niet alleen passagiers, maar ook werknemers waren er niet veilig.” Ze benaderde de afdeling Advies van het Huis voor Klokkenluiders en deed haar verhaal. Samen met een adviseur van het Huis bekeek ze de verdere mogelijkheden om de vermoede misstand die haar zo dwars zat, te kunnen aankaarten. Ze leverde het Huis zoveel mogelijk ‘bewijsmateriaal’ aan om haar verhaal te onderbouwen. “Maar de camerabeelden van de stations bleken na mijn melding al te zijn verwijderd. Wel had ik nog e-mails en appjes en die heb ik allemaal doorgestuurd aan mijn adviseur.” Die wees Linda op een landelijk meldloket van het vervoersbedrijf, met een Meldregeling Integriteit. Daar deed Linda een officiële melding, die, tot haar opluchting, wél serieus werd genomen en er volgde intern onderzoek.
Maatregelen
Een paar maanden later ontving Linda een één-pagina tellend rapport, naar aanleiding van het interne onderzoek, dat enkel constateringen bevatte. Er stond niets in over conclusies of eventuele maatregelen. “Ik was de baan kwijt waar ik mij zoveel bij had voorgesteld en ook mijn zekerheid was weg. Ik ontving precies één velletje van mijn voormalige werkgever, zonder een bedankje voor alle moeite die ik had gedaan. Dat doet echt wat met je.” Haar adviseur van het Huis was het met Linda eens en verzocht met Linda’s toestemming in een brief aan de voormalige werkgever om meer duidelijkheid over de bevindingen. Deze brief leidde tot een gesprek tussen Linda en haar voormalige werkgever. Linda kon eindelijk haar verhaal kwijt en vertellen over haar nare ervaringen. De werkgever informeerde haar over de maatregelen die naar aanleiding van Linda’s melding waren genomen. In het interne onderzoek was geconstateerd dat er inderdaad sprake was van integriteitsschendingen en diefstal. Drie medewerkers kregen sancties opgelegd.
“Dank zij de hulp van mijn adviseur bij het Huis heb ik dit hoofdstuk eindelijk goed kunnen afsluiten. Al met al heb ik zo’n vier maanden regelmatig contact met haar gehad. Zij begreep me, liet me mijn verhaal doen en speelde daar heel goed op in. Ik heb het contact als heel waardevol ervaren.”
Linda is alweer geruime tijd gelukkig met haar werk bij een nieuwe werkgever. “Ik heb nu een hele fijne baan waar ik word gewaardeerd voor mijn inzet. Zo zou het overal moeten zijn.